کد مطلب:166430 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:278
وصیت معاویه به یزید
چون آثار مرگ در پیكر معاویه آشكار شد، و دانست كه بزودی عمرش به پایان می رسد، به فرزندش یزید چنین سفارش نمود:
ای فرزندم! من تو را از رنج بار بستن و كوچ كردن آسوده خاطر گردانیدم. جریان امور را روبراه و آماده، و دشمنان را برایت رام نمودم، گردنكشان را زیر فرمانت آوردم. كاری برای تو كرده ام كه هیچكس تا كنون برای كسی انجام نداده. پس اهل حجاز را در نظر داشته باش كه تور ریشه در آنها داری، هر كس از آنها نزد تو آمد، او را گرامی دار و هر كس از ایشان كه از نظر تو غایب ماند احوال وی بپرس، مردم عراق را نیز فراموش مكن اگر از تو خواستند كه هر روز حاكمی از ایشان عزل كنی كوتاهی نكن، زیرا عزل یك حاكم آسانتر است از برابر شدن با صد هزار شمشیر آهیخته، اهل شام را نیز در نظر داشته باش كه از خاصان و پشتیبانان تو هستند. اگر از دشمنی در هراس افتادی از آنان یاری بجوی، و چون به پیروزی رسید ایشان را به وطن بازگردان، زیرا اگر در شهرهای دیگر بمانند اخلاق و رفتار آنان برمی گردد. اما از مخالفت و دشمنی با حكومت تو نمی ترسم مگر از چهار كس: حسین بن علی، عبدالله بن عمر، عبدالله بن
زبیر، عبدالرحمن بن ابی بكر. اما ابن عمر مردی است كه عبادت او را سرگرم و از كار افكنده، و اگر تنها بماند با تو بیعت خواهد كرد [1] .
اما حسین بن علی، اهل عراق دست از او باز ندارند تا وی را به قیام وادارند، ولی اگر خروج كرد و بر او پیروز شدی، از وی درگذر كه از خویشان نزدیك است و حق بزرگی بر گردن دیگران دارد، و از نزدیكان پیغمبر است.
اما پسر ابی بكر، آلت دست یاران خویش است و جز زن بارگی و بیهوده كاری همتی ندارد.
و اما آنكه چون شیر در كمین است و چون روباه تو را به بازی می گیرد و مترصد فرصت مناسب است تا به تو بپردازد، ابن زبیر است، كه چون به تو پرداخت، اگر بر او پیروزی یافتی، بند از بندش جدا كن، تا بتوانی خون قوم خویش را از شر او نگهداری [2] .
در سطر سطر این وصیتنامه، تزویر و بدسرشتی موج می زند، در حقیقت او با این سفارشها، خط مشی حكومت آینده را مشخص می كند، او با شناختی كه از افراد دارد، شیوه برخورد با هر كدام را به یزید می آموزد.
همانطور كه برخی از نویسندگان نوشته اند براستی او روباه عرب بوده است، زیرا در پوششی از كلمات فریبنده، هم ستم ستیزی و شجاعت امام حسین (ع) را ترسیم می نماید و هم یزید را به برخورد با آن حضرت ترغیب می كند.
ای فرزندم! من تو را از رنج بار بستن و كوچ كردن آسوده خاطر گردانیدم. جریان امور را روبراه و آماده، و دشمنان را برایت رام نمودم، گردنكشان را زیر فرمانت آوردم. كاری برای تو كرده ام كه هیچكس تا كنون برای كسی انجام نداده. پس اهل حجاز را در نظر داشته باش كه تور ریشه در آنها داری، هر كس از آنها نزد تو آمد، او را گرامی دار و هر كس از ایشان كه از نظر تو غایب ماند احوال وی بپرس، مردم عراق را نیز فراموش مكن اگر از تو خواستند كه هر روز حاكمی از ایشان عزل كنی كوتاهی نكن، زیرا عزل یك حاكم آسانتر است از برابر شدن با صد هزار شمشیر آهیخته، اهل شام را نیز در نظر داشته باش كه از خاصان و پشتیبانان تو هستند. اگر از دشمنی در هراس افتادی از آنان یاری بجوی، و چون به پیروزی رسید ایشان را به وطن بازگردان، زیرا اگر در شهرهای دیگر بمانند اخلاق و رفتار آنان برمی گردد. اما از مخالفت و دشمنی با حكومت تو نمی ترسم مگر از چهار كس: حسین بن علی، عبدالله بن عمر، عبدالله بن
زبیر، عبدالرحمن بن ابی بكر. اما ابن عمر مردی است كه عبادت او را سرگرم و از كار افكنده، و اگر تنها بماند با تو بیعت خواهد كرد [1] .
اما حسین بن علی، اهل عراق دست از او باز ندارند تا وی را به قیام وادارند، ولی اگر خروج كرد و بر او پیروز شدی، از وی درگذر كه از خویشان نزدیك است و حق بزرگی بر گردن دیگران دارد، و از نزدیكان پیغمبر است.
اما پسر ابی بكر، آلت دست یاران خویش است و جز زن بارگی و بیهوده كاری همتی ندارد.
و اما آنكه چون شیر در كمین است و چون روباه تو را به بازی می گیرد و مترصد فرصت مناسب است تا به تو بپردازد، ابن زبیر است، كه چون به تو پرداخت، اگر بر او پیروزی یافتی، بند از بندش جدا كن، تا بتوانی خون قوم خویش را از شر او نگهداری [2] .
در سطر سطر این وصیتنامه، تزویر و بدسرشتی موج می زند، در حقیقت او با این سفارشها، خط مشی حكومت آینده را مشخص می كند، او با شناختی كه از افراد دارد، شیوه برخورد با هر كدام را به یزید می آموزد.
همانطور كه برخی از نویسندگان نوشته اند براستی او روباه عرب بوده است، زیرا در پوششی از كلمات فریبنده، هم ستم ستیزی و شجاعت امام حسین (ع) را ترسیم می نماید و هم یزید را به برخورد با آن حضرت ترغیب می كند.
[1] در امالي صدوق آمده كه اما عبدالله بن عمر با تو است همراهش باش و او را وانگذار!.
[2] اخبار الطوال، ص 226. طبري، ج 5، ص 322 و 323 تجارب الامم، ج 2، ص 39.